وبلاگی برای دلنوشته ها

بعد از اولين شكستم تمرين كردم به كسی دل نبندم؛به كسی وابسته نشم به هيچ وجه...با هركی وارد هر مدل رابطه كه شدم به خودم گفتم ببين اين موندنی نيستا حواست باشه كه يه روز ميذاره ميره! اينقد سفت و سخت تمرين كردم كه تبديل شد به يه قانون جا افتاده تو مغزم! دلم تنگ شده واسه اينكه دلم واسه كسی تنگ شه..! واسه اينكه دوباره ديدن يا بودن با فلانی رو آرزو كنم... انگار اين قلبو كندم و جاش سنگ گذاشتم...قلبم ديگه از مغزمم منطقی تر دستور ميده و اين ديگه محتاط بودن نيست بيمار بودنه! بيماری كه به نظر ميرسه هيچوقت ديگه درمان نشه...بي احساسی يه جور بيماریِ خوبه ...#مخاطب_خاص , ...ادامه مطلب